Είναι προφανές ότι χρειαζόμαστε να βιώνουμε την αγάπη. Όταν
αυτό δεν γίνεται, υποφέρουμε, νιώθουμε μόνοι, αποκομμένοι συναισθηματικά και ενεργειακά από τους άλλους ανθρώπους και τη ζωή.
Αυτός είναι ο λόγος που φοβόμαστε την απόρριψη όσο και το θάνατο. Η μοναξιά είναι ίδια με το θάνατο.Δεν συνδεόμαστε με τους ανθρώπους και τη ζωή. Πιστεύουμε πως αν οι άλλοι δεν μας αποδέχονται, είμαστε μόνοι, και αυτό δεν το αντέχουμε. Αν ψάξουμε τους λόγους για τους οποίους οι άνθρωποι αυτοκτονούν, θα βρούμε ότι ένιωθαν μόνοι. Ακόμη κι αν οι άλλοι γύρω τους τούς αγαπούσαν, εκείνοι δεν μπορούσαν να βιώσουν αυτό το σύνδεσμο της αγάπης.Πρέπει να κάνουμε τη διάκριση ανάμεσα στο να είμαστε μόνοι και στο να νιώθουμε μοναξιά. Κάποιος μπορεί να έχει γύρω του εκατοντάδες ανθρώπους που τον αγαπούν και τον θαυμάζουν και όμως να νιώθει μοναξιά. Ένας άλλος μπορεί να ζει μόνος σε μια σπηλιά και να νιώθει ενότητα με όλους τους ανθρώπους και όλη τη δημιουργία. Έτσι, η μοναξιά δεν έχει να κάνει με το πόσους ανθρώπους έχουμε γύρω μας, αλλά με την ικανότητά μας να συνδεόμαστε μαζί τους. Δεν έχει σημασία αν αυτοί με τους οποίους συνδεόμαστε είναι σωματικά κοντά μας ή μακριά μας ή ακόμα και αν έχουν περάσει στα πνευματικά βασίλεια. Βιώνουμε το σύνδεσμό μας μαζί τους, όπου κι αν βρίσκονται.Όταν δεν παίρνουμε την αγάπη που χρειαζόμαστε ή όταν φοβόμαστε να δεχθούμε αγάπη, επειδή αυτό το έχουμε ταυτίσει με κάποιο κίνδυνο, τότε επιλέγουμε να μη βιώνουμε αυτό το σύνδεσμο – όσο κι αν οι άλλοι μας αγαπάνε και μας σέβονται. Σε τέτοιες περιπτώσεις πιθανόν να ψάξουμε να γεμίσουμε αυτό το κενό με άλλους τρόπους,όπως υπερβολικό φαγητό, αλκοόλ, ναρκωτικά, εργασιομανία, συσσωρεύοντας πλούτο ή περιουσία, όντας εστιασμένοι σε αισθησιακές απολαύσεις και δραστηριότητες. Ίσως ακόμη και να «χαθούμε» στην υπηρεσία των άλλων – ελπίζοντας ότι έτσι θα μας αγαπήσουν.Το κενό της μοναξιάς είναι αβάσταχτο, επειδή στην πραγματικότητα είναι το αντίθετο της αλήθειας. Οι συγκινησιακές μας καταστάσεις επηρεάζονται από το βαθμό στον οποίο εμείς οι ίδιοι πιστεύουμε και δρούμε σε συμφωνία με τον εσώτερο εαυτό μας και το ύψιστο
πεπρωμένο μας. Η μοναξιά πονάει επειδή στην πραγματικότητα είναι χωρισμός από τον αληθινό εσωτερικό εαυτό μας. Ο θυμός είναι επώδυνος, επειδή είναι το αντίθετο αυτού που είμαστε. Ο φόβος είναι οδυνηρός επειδή είναι η άρνηση αυτού που πραγματικά είμαστε.αυτό δεν γίνεται, υποφέρουμε, νιώθουμε μόνοι, αποκομμένοι συναισθηματικά και ενεργειακά από τους άλλους ανθρώπους και τη ζωή.
Αυτός είναι ο λόγος που φοβόμαστε την απόρριψη όσο και το θάνατο. Η μοναξιά είναι ίδια με το θάνατο.Δεν συνδεόμαστε με τους ανθρώπους και τη ζωή. Πιστεύουμε πως αν οι άλλοι δεν μας αποδέχονται, είμαστε μόνοι, και αυτό δεν το αντέχουμε. Αν ψάξουμε τους λόγους για τους οποίους οι άνθρωποι αυτοκτονούν, θα βρούμε ότι ένιωθαν μόνοι. Ακόμη κι αν οι άλλοι γύρω τους τούς αγαπούσαν, εκείνοι δεν μπορούσαν να βιώσουν αυτό το σύνδεσμο της αγάπης.Πρέπει να κάνουμε τη διάκριση ανάμεσα στο να είμαστε μόνοι και στο να νιώθουμε μοναξιά. Κάποιος μπορεί να έχει γύρω του εκατοντάδες ανθρώπους που τον αγαπούν και τον θαυμάζουν και όμως να νιώθει μοναξιά. Ένας άλλος μπορεί να ζει μόνος σε μια σπηλιά και να νιώθει ενότητα με όλους τους ανθρώπους και όλη τη δημιουργία. Έτσι, η μοναξιά δεν έχει να κάνει με το πόσους ανθρώπους έχουμε γύρω μας, αλλά με την ικανότητά μας να συνδεόμαστε μαζί τους. Δεν έχει σημασία αν αυτοί με τους οποίους συνδεόμαστε είναι σωματικά κοντά μας ή μακριά μας ή ακόμα και αν έχουν περάσει στα πνευματικά βασίλεια. Βιώνουμε το σύνδεσμό μας μαζί τους, όπου κι αν βρίσκονται.Όταν δεν παίρνουμε την αγάπη που χρειαζόμαστε ή όταν φοβόμαστε να δεχθούμε αγάπη, επειδή αυτό το έχουμε ταυτίσει με κάποιο κίνδυνο, τότε επιλέγουμε να μη βιώνουμε αυτό το σύνδεσμο – όσο κι αν οι άλλοι μας αγαπάνε και μας σέβονται. Σε τέτοιες περιπτώσεις πιθανόν να ψάξουμε να γεμίσουμε αυτό το κενό με άλλους τρόπους,όπως υπερβολικό φαγητό, αλκοόλ, ναρκωτικά, εργασιομανία, συσσωρεύοντας πλούτο ή περιουσία, όντας εστιασμένοι σε αισθησιακές απολαύσεις και δραστηριότητες. Ίσως ακόμη και να «χαθούμε» στην υπηρεσία των άλλων – ελπίζοντας ότι έτσι θα μας αγαπήσουν.Το κενό της μοναξιάς είναι αβάσταχτο, επειδή στην πραγματικότητα είναι το αντίθετο της αλήθειας. Οι συγκινησιακές μας καταστάσεις επηρεάζονται από το βαθμό στον οποίο εμείς οι ίδιοι πιστεύουμε και δρούμε σε συμφωνία με τον εσώτερο εαυτό μας και το ύψιστο
Η μοναξιά, ο θυμός και ο φόβος γεννιούνται από την ψευδαίσθηση
ότι είμαστε ξέχωροι και ευάλωτοι απέναντι στους άλλους και την
ίδια τη ζωή. Είναι χρήσιμο που βιώνουμε αυτές τις συγκινήσεις ως
δυσάρεστες, επειδή αυτό μας δίνει το κίνητρο να απομακρυνθούμε
απ’ αυτές τις καταστάσεις και να οδεύσουμε προς την ενότητα.
Αυτός είναι και ο λόγος που αισθανόμαστε τόσο καλά, όταν νιώ-
θουμε αγάπη, ενότητα, ειρήνη και όταν είμαστε αποδεκτοί και
ασφαλείς.Η ανθρώπινη φύση είναι προγραμματισμένη να νιώθει την ξεχωριστότητα οδυνηρή και την ενότητα ευχάριστη. Αυτό προετοιμάζει το σκηνικό για την εξέλιξή μας και την κίνησή μας προς μια πραγματικότητα περισσότερης αγάπης.
Το κενό μέσα μας γεννιέται από την έλλειψη επαφής με την εσωτε-
ρική ανώτερη φύση μας και τον αληθινό εαυτό μας. Ποθούμε την
αληθινή μας φύση, που είναι θεϊκή. Ο αληθινός εαυτός μας είναι
η μία, οικουμενική συνειδητότητα, η οποία είναι, επίσης, ο αλη-
θινός εαυτός όλων των όντων και όλης της δημιουργίας. Ποτέ δεν
θα λύσουμε το πρόβλημα του κενού μέσα μας, μέχρι να ξαναενω-
θούμε με τον αληθινό, θείο εαυτό μας.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου
Άφησε το σχόλιο σου