όπως ήταν οι άλλοι
δεν έβλεπα με το βλέμμα
που βλέπουν οι άλλοι.
Τα πάθη μου ν’ αντλήσω από νάμα κοινό δεν μπορούσα,
από την ίδια πηγή δεν έλαβα
τον πόνο μου
και στην καρδιά μου δεν κατάφερνα
τη χαρά να ξυπνήσω από τους ίδιους ήχους.
Κι ό,τι αγάπησα, το αγάπησα μονάχος μου.
Έτσι, στα παιδικά μου τα χρόνια, στην αυγή
μιας ζωής πολυκύμαντης,
ξεπήδησε, απ’ όλα του καλού και του κακού τα βάθη,
μυστήριο που ακόμη με κρατά δεμένο:
Από τον χείμαρρο ή την πηγή
Από τον κόκκινο βουνογκρεμό
Από τον ήλιο που γύρω μου γλιστρά στο φθινοπωρινό χρυσό του χρώμα
Από την αστραπή στον ουρανό που με προσπέρασε πετώντας δίπλα μου
Από την καταιγίδα, τη βροντή κι από το σύννεφο
που πήρε τη μορφή
-ενώ ο υπόλοιπος ο ουρανός ήταν γαλάζιος-
του δαίμονα στο βλέμμα μου.
του δαίμονα στο βλέμμα μου.
Edgar Allan Poe - Alone
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου
Άφησε το σχόλιο σου