Υπάρχει ένα παλιό γνωμικό που αποκαλύπτει το μυστικό του πεπρωμένου κάθε ανθρώπου. Εξηγεί τους μυστικούς μηχανισμούς που διαμορφώνουν την πραγματικότητά μας. Όλα ξεκινούν από μια σκέψη. Και τη μοιραία επανάληψή της. Λέει το σχετικό γνωμικό :
«Σπείρε μια σκέψη, θέρισε μια πράξη
Σπείρε μια πράξη, θέρισε μια συνήθεια
Σπείρε μια συνήθεια, θέρισε χαρακτήρα
Σπείρε χαρακτήρα, θέρισε πεπρώμενο».
Οι επαναλαμβάνομενες σκέψεις και πράξεις είναι που υφαίνουν μυστικά τη μοίρα μας. Αν η καθημερινότητά μας δεν είναι ικανοποιητική, αν θέλουμε να αλλάξουμε το πεπρωμένο μας ή έστω κάποιο τμήμα της ζωής μας μπορούμε να το κάνουμε. Πρώτα όμως πρέπει να «ξυπνήσουμε». Να βγούμε από τον ύπνο των επαναλαμβανόμενων αντιδράσεων που γίνονται μηχανικά και ασυνείδητα. Είναι ανάγκη να αλλάξουμε τις μηχανικές συνήθειες, την ακουλουθία των σκέψεων και αντιδράσεων μας, να σπάσουμε τη ρουτίνα και να γίνουμε συνειδητοί και απρόβλεπτοι.
Η μηχανικότητα είναι μια μορφή ύπνου. Το υποσυνείδητο δεν ξεχωρίζει την αλήθεια από τη φαντασία και επιδιώκει πάντα να επιβεβαιώνει τις πεεποιθήσεις μας. Το υποσυνείδητό μας είναι πολύ υπερήφανο όταν καταφέρνει να υλοποιεί όλα αυτά που του υπαγορεύουν οι σκέψεις μας. Αν κάποιος σκέφτεται συνεχώς ότι είναι αδύναμος και δεν θα τα καταφέρει, ότι δεν αξίζει και γι’ αυτό δεν είναι ευτυχισμένος, το υποσυνείδητό του θα φροντίσει με τέτοιον τρόπο ώστε να υλοποιήσει μία προς μία αυτές τις πεποιθήσεις του. Εκλαμβάνει τους φόβους, τους περιορισμούς, ή τις ανόητες σκέψεις σαν εντολές και σπεύδει να τις εκτελέσει. Το μυστικό λοιπόν για να αναλάβουμε τα ηνία του εαυτού μας είναι να «θυμόμαστε τον εαυτό μας». Να είμαστε δηλαδή συνειδητοί.
Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν μια συγκεχυμένη εικόνα του εαυτού τους και του τρόπου που λειτουργεί ο νους τους. Δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι διαθέτουν χωριστούς εαυτούς : κινητικό, συναισθηματικό, ενστικτώδη και νοητικό. Καθένας από αυτούς τους εαυτούς έχει διαφορετικό χρόνο αντίδρασης. Μπροστά σ ένα γεγονός νομίζουμε συνήθως ότι αντιδρά ταυτόχρονα, σύσσωμος ο εαυτός μας. Κάθε χωριστό τμήμα του εαυτού μας αντιδρά σε διαφορετική χρονική στιγμή. Πρώτα κινητοποιείται ο ενστικτώδης, κινητικός και συναισθηματικός εαυτός και τέλος ο νοητικός. Να γιατί πολλές φορές κάνουμε ή λέμε πράγματα που μετά μετανιώνουμε. Βιάζεται η γλώσσα να μιλήσει προτού το νοητικό κομμάτι συμφωνήσει. Έτσι δεν είμαστε πλήρως συνειδητοί, εκτός κι αν «θυμηθούμε» συνειδητά τον εαυτό μας. Τότε ερχόμαστε πραγματικά στο παρόν και ελέγχουμε εμείς την κατάσταση και όχι οι ενστικτώδεις αντιδράσεις και οι μηχανικές επαναλαμβάνομενες συμπεριφορές μας.
Το να έχουμε επίγνωση του εαυτού μας είναι από τα πιο δύσκολα πράγματα κι όμως όλοι νομίζουμε ότι το έχουμε κατακτήσει. Πρόκειται για πλάνη. Πάρτε για παράδειγμα τη μύτη σας. Συγκεντρωθείτε για μια στιγμή σ’ αυτήν και στρέψτε το βλέμμα σας ώστε να μπορέσετε να τη δείτε. Το κάνατε; Αν ναι, τότε «θυμηθήκατε» τη μύτη σας. Μέχρι να στρέψετε την προσοχή σας σε αυτήν την είχατε ξεχάσει. Ξέρατε γενικά ότι έχετε μύτη αλλά δεν είχατε συνειδητή επίγνωσή της, μέχρι που τη «θυμηθήκατε». Προηγουμένως την είχατε ξεχάσει γιατί τη θεωρούσατε δεδομένη. Και συνήθως ότι θεωρούμε δεδομένο δεν του δίνουμε και τόση προσοχή.
Το ίδιο συμβαίνει και με τις σχέσεις μας και με την παρουσία κάποιων ανθρώπων στη ζωή μας. Τα θεωρούμε δεδομένα και γι’ αυτό τα «ξεχνάμε». Τα θυμόμαστε μόνο όταν κινδυνεύουμε να τα χάσουμε. Ή όταν πονάμε. Αν ξαφνικά άρχιζε να σας πονάει η μύτη σας θα ήταν αδύνατο να την ξεχάσετε. Ο πόνος ή ο κίνδυνος της απώλειας μας φέρνουν ξαφνικά στο παρόν για να αναγνωρίσουμε, να εκτιμήσουμε και να αντιληφθούμε συνειδητά όλα αυτά που μέχρι πρότινος είχαμε ξεχάσει.
Για να θυμηθούμε όλα αυτά που είχαμε ξεχάσει πρέπει να πονέσουμε. Ο πόνος λειτουργεί σα ξυπνητήρι που μας αφυπνίζει από τον εφησυχασμό και τη μακαριότητα. Ο άλλος τρόπος είναι να παρατηρήσουμε συνειδητά τον εαυτό μας. Αυτό θα οδηγήσει στην πραγματική αφύπνιση της θέλησής μας και στο σπάσιμο παλιών συνηθειών που έχουν μετατραπεί σε τροχοπέδη.
Πώς αναπτύσσεται η θέληση; Πώς ξέρουμε ότι μια πράξη είναι αποτέλεσμα θέλησης και όχι μηχανικότητας; Απάντηση : Όταν καταφέρουμε να ελέγξουμε μια παρόρμηση τότε έχουμε κάνει μια πράξη θέλησης.
Τί είναι παρόρμηση; Είναι το διάμεσο του συναισθήματος. Ένα συναίσθημα που ξεσπάει θέλοντας να εξωτερικευτεί σε πράξη. Αυτή η διεργασία σχετίζεται με το αρχαιότερο τμήμα του εγκεφάλου μας, το ερπετικό. Όταν κάνουμε συνειδητές επιλογές που πηγάζουν από τη θελησή μας και όχι από τις παρορμήσεις και τη μηχανικότητα τότε ενεργοποιούμε ένα άλλο τμήμα του εγκεφάλου, το νεοθηλαστικό εγκέφαλο, αυτό που είναι υπεύθυνος για την έλλογη σκέψη, τη δημιουργία πολιτισμού και τη δυνατότητα για ένα καλύτερο πεπρωμένο.
Το μυστικό λοιπόν, είναι να είμαστε σε συνεχή εσωτερική εγρήγορση και να «θυμόμαστε» τον εαυτό μας παραμένοντας συνειδητοί στο εδώ και τώρα. Μόνο έτσι μπορεί να παραμείνει ξύπνιος ο εσωτερικός μας οδηγός. Για να μη μας παίρνει ο ύπνος στο τιμόνι αφήνοντας τη ζωή μας ακυβέρνητη.
Vasiliskos
Τί είναι παρόρμηση; Είναι το διάμεσο του συναισθήματος. Ένα συναίσθημα που ξεσπάει θέλοντας να εξωτερικευτεί σε πράξη. Αυτή η διεργασία σχετίζεται με το αρχαιότερο τμήμα του εγκεφάλου μας, το ερπετικό. Όταν κάνουμε συνειδητές επιλογές που πηγάζουν από τη θελησή μας και όχι από τις παρορμήσεις και τη μηχανικότητα τότε ενεργοποιούμε ένα άλλο τμήμα του εγκεφάλου, το νεοθηλαστικό εγκέφαλο, αυτό που είναι υπεύθυνος για την έλλογη σκέψη, τη δημιουργία πολιτισμού και τη δυνατότητα για ένα καλύτερο πεπρωμένο.
Το μυστικό λοιπόν, είναι να είμαστε σε συνεχή εσωτερική εγρήγορση και να «θυμόμαστε» τον εαυτό μας παραμένοντας συνειδητοί στο εδώ και τώρα. Μόνο έτσι μπορεί να παραμείνει ξύπνιος ο εσωτερικός μας οδηγός. Για να μη μας παίρνει ο ύπνος στο τιμόνι αφήνοντας τη ζωή μας ακυβέρνητη.
Vasiliskos
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου
Άφησε το σχόλιο σου